Chip verzendt 1,84 petabits aan data per seconde

Een enkele computerchip heeft een record van 1,84 petabit aan data per seconde verzonden via een glasvezelkabel. Dat is genoeg om 230 miljoen foto’s te downloaden.

Het initiatief, waarover Nature Photonics berichtte, stond onder leiding van Asbjørn Arvad Jørgensen van de TU in Kopenhagen.

“Eerst splitste het team de datastroom in 37 secties, die elk naar een aparte kern van de glasvezelkabel werden gestuurd. Vervolgens werd elk van deze kanalen opgesplitst in 223 gegevensblokken die zich in afzonderlijke segmenten van het elektromagnetische spectrum bevonden. Door deze ‘frequentiekam’ van op gelijke afstanden staande lichtpieken over het spectrum konden gegevens tegelijkertijd in verschillende kleuren worden verzonden zonder elkaar te storen, waardoor de capaciteit van elke kern enorm werd vergroot”, legt Jørgensen uit.

In het verleden zijn al gegevensoverdrachtsnelheden tot 10,66 petabits per seconde bewerkstelligd, maar die werden gecreëerd met omvangrijke, inefficiënte, en onpraktische apparatuur. Dit onderzoek vestigt een record voor transmissie met een enkele computerchip als lichtbron. De technologie zou de energiekosten aanzienlijk kunnen verlagen en de bandbreedten aanzienlijk kunnen vergroten.

Het experiment gebruikte zoveel gegevens dat er tegenwoordig geen computer bestaat die in dit tempo zoveel informatie kan leveren of ontvangen. Het team moest daarom ‘dummy-gegevens’ via alle kanalen doorgeven, zegt Jørgensen, en met één kanaal tegelijk experimenteren om er zeker van te zijn dat alles correct werd verzonden en hersteld.

“Je zou kunnen zeggen dat het gemiddelde internetverkeer in de wereld ongeveer een petabit per seconde is. Wat we uitzenden is twee keer zoveel. Het is een ongelooflijk grote hoeveelheid gegevens die we doorsturen, in wezen minder dan een vierkante millimeter [kabel]. Het laat maar weer eens zien dat we met internetverbindingen zoveel verder kunnen gaan dan we nu zijn.”

De chip is nog niet compleet. Het heeft nog steeds een laser en apparaten nodig om gegevens in elk van de uitvoerstromen te coderen. Maar Jørgensen beweert dat beide elementen op de chip zelf kunnen worden geïntegreerd. Dit zou het nieuwe hele apparaat ongeveer zo groot maken als een luciferdoosje.