Moore is geen flauwekul

Wat is er te zien? Een aantal nog niet eens zo heel oude producten – uit 1993 om precies te zijn. Uiterst rechts de Sony Walkman. Je kon hem meenemen tijdens het joggen, vandaar het fris-sportieve kleurtje en hij speelde cassettebandjes. Daarnaast de Polaroid Instant camera en een… uhh… autotelefoon? Dominant in het midden staan een vroege Mac laptop, een digitaal horloge en een ‘oppiepertje’. Verder zien we een JVC camcorder en het fraaie werkstuk uiterst links is een vroege Apple PDA, met de geestige naam Apple Newton.

Samen konden deze toestellen zorgen voor muziek onderweg (één bandje lang), foto’s maken die direct klaar zijn (voor zover de voorraad instant-fotopapier reikte), telefoneren (beperkt door spierkracht), computerachtige dingen doen (heel langzaam), laten zien hoe laat het is en je ‘s morgens wekken, je vragen om een telefoon op te zoeken (die zat dan ergen met een draad vast aan een muur en soms moesten er kwartjes in), een video opnemen en afspelen en aantekeningen, namen en adressen opslaan.

De smartphone op het andere plaatje doet dat allemaal even goed of beter, tegen een fractie van e kosten en met een fractie van het formaat. En dan gaat het nog maar om enkele van de vele toepassingen die in zo’n smartphone zitten. Daarnaast bevat het toestel zaklantaarns, kaarten, post, boeken, videospellen, kalenders, gitaartuners… de lijst is onuitputtelijk.

Moraal van het verhaal? De Wet van Moore is geen flauwekul; kijk maar om je heen.

bron: Singularity Hub