Kabinet zet in op waterstof- en CO2-infrastructuur in Delta Rhine Corridor

Het ondergrondse buizenstelsel van Rotterdam naar Duitsland, de Delta Rhine Corridor, gaat eerst alleen waterstof en CO₂ transporteren. Dat heeft minister Sophie Hermans van Klimaat & Groene Groei vandaag aan de Tweede Kamer laten weten.

De Delta Rhine Corridor (DRC) is een grootschalig project om ondergrondse leidingen aan te leggen vanuit de Rotterdamse haven, via Moerdijk naar Duitsland. Er wordt CO₂ door getransporteerd om het elders op te slaan en CO₂-vrij of CO₂-arm geproduceerde waterstof worden als energiedrager of grondstof aan klanten langs de route geleverd.

Het initiatief komt van BASF, Gasunie, OGE en Shell, waarbij Gasunie zorg draagt voor de leidingen en Nederland en OGE voor die in Duitsland. BASF en Shell hebben zich gecommitteerd als afnemers.

In het oorspronkelijke plan werden meerdere modaliteiten zoals ammoniak en gelijkstroomkabels gecombineerd. Dit vindt het kabinet echter te ambitieus en complex. ‘Onderlinge afhankelijkheid en ruimtelijke beperkingen leidden tot aanzienlijke vertragingen. Door het project nu te richten op waterstof en CO₂, kunnen de leidingen volgens een heldere tijdlijn worden gerealiseerd, met een geplande afronding tussen 2031-2033. Dit biedt bedrijven de zekerheid om de benodigde investeringen in duurzame technologie te blijven doen. Tegelijkertijd versterkt het de positie van Nederland als internationale waterstofhub en betrouwbare locatie voor CO₂-opslag.’

Geen ammoniak of gelijkstroomkabels

Het ammoniakplan is volgens het kabinet onvoldoende uitgewerkt. Ook een herbruikbare buisleiding is uit het plan geschrapt, net als de gelijkstroomkabels voor diepe aanlandingen van windenergie op zee. Dit heeft gevolgen voor de beschikbaarheid van groene stroom in Nederland. Tennet verwacht dat de aanleg van de kabels dan pas vanaf 2040 wordt gerealiseerd. Daarom wordt er met spoed naar alternatieve routes gezocht.

Besluit voorkomt verdere vertraging

Het kabinet erkent de impact van dit besluit, maar benadrukt dat vasthouden aan de oorspronkelijke integrale aanpak alle onderdelen ernstig zou vertragen. Met deze keuze ontstaat ruimte om de benodigde waterstof- en CO₂-infrastructuur aan te leggen, waardoor de verduurzaming van de industrie kan versnellen.