D-Day in 3D (video)

Veel van het materieel dat op D-Day werd ingezet, maakte deel uit van de enorme inzet onder de Geallieerden om wapens, vliegtuigen, landingsvaartuigen en andere innovaties te ontwikkelen die de oorlog in hun voordeel zou kunnen beslechten. Elke innovatie had de belofte in zich om zelfstandig de balans te doen doorslaan in de richting van de overwinning. Voor een strandaanval moesten nieuwe manieren worden bedacht om een invasiemacht aan land te kunnen zetten inclusief materieel en voorraden die bij zo’n operatie horen.

Speciaal ontwikkeld

Een paar van de innovaties die speciaal voor D-Day werden ontwikkeld zijn:

• de LCVP (Landing Craft, Vehicle & Personnel);
• het Waco CG-4A-zweefvliegtuig;
• de Mulberry-haven.

Elke LCVP, ontworpen door de Amerikaanse zakenman Andrew Jackson Higgins kon een peloton manschappen en wapens vervoeren. Dankzij de platte bodem kon het landingsvaartuig recht het strand op varen. De pelotonscommandant liet vervolgens de klep vallen, zodat de manschappen het strand op konden stormen. De LCVP was uitgerust met een tweede roer voor de schroef, zodat het vaartuig zich achteruit van het strand kon lostrekken en terug kon varen naar het troepenschip voor de volgend manschappen.

De Waco CG-4A-zweefvliegtuig was zo’n beetje de vliegende tegenhanger van de LCVP. Behalve de piloot en co-piloot, kon het vliegtuig 13 manschappen en wapens transporteren. Het zweefvliegtuig was relatief klein en uiteraard stil. In de vroege uren van 6 juni 1944 brachten de Waco’s troepen diep landinwaarts in het heggenlandschap van Normandië zodat ze belangrijke objecten als bruggen, kruisingen en dorpen in handen konden krijgen.

Mulberry

De Mulberry-haven was een van de belangrijkste technische prestaties van de Tweede Wereldoorlog. De kunstmatige haven, zo groot als die van Dover, was deels ontwikkeld door majoor Allan Beckett van de Royal Engineers. Hij werd in Engeland gebouwd, over het Kanaal vervoerd en voor de kust van Arromanches geassembleerd, zodat de enorme hoeveelheden voorraden en troepen die voor de strijd nodig waren, konden worden ontscheept.

De Mulberry-haven was de eerste tijdelijke haven die werd ontwikkeld voor diep water. De haven bestond uit drijvende bruggen (‘whales’) tussen de kust en de drijvende pieren (‘spuds’) die zich verder uit de kust bevonden, zodat grote schepen hier konden aanmeren. De pieren konden langs poten die op de zeebodem stonden meebewegen met eb en vloed. De drijvende pieren konden zo 24 uur per dag in bedrijf blijven.

Het systeem dat de drijvende brugdelen met elkaar verbond was bestand tegen de bewegingen die werden veroorzaakt door de golfslag en tegen de massa van de voertuigen die er overheen reden.

De pontons (‘beetles’) waarop de brugdelen waren bevestigd waren met zogenoemde vliegerankers (‘kite-anchors’) in de zeebodem verankerd. Het anker was zo ontworpen dat hoe harder er aan werd getrokken, des te dieper het drong in de zeebodem om de constructie stevig op zijn plaats te houden gedurende de hele operatie. Rond de haven werd een halve cirkel van caissons van gewapend beton afgezonken die fungeerden als golfbrekers om de haven te beschermen tegen de getijde stroom en stormen.

Eind  juli 1944 was Mulberry B bij Arromanches  (Gold Beach) de drukste haven ter wereld als het ging om de overslag van goederen. In de tien maanden na D-Day – de haven was eigenlijk ontworpen voor drie maanden gebruik – werden in totaal 2,5 miljoen manschappen, 0,5  miljoen voertuigen en 4 miljoen ton voorraden aan land gebracht. Het was overigens de bedoeling een tweede haven te bouwen voor de kust van Saint-Laurent-sur-Mer (Omaha Beach) – Mulberry A -voor de Amerikaanse troepen. Deze haven lag echter (nog) niet goed genoeg geankerd aan de zeebodem en zware stormen aan het einde van juni 1944 brachten onherstelbare schade toe aan de haven. Mulberry B had ook schade opgelopen, maar was er minder slecht aan toe.

‘Herbouwd’

Tegenwoordig zijn alleen nog delen van de haven intact. Dassault Systèmes heeft alles verzameld wat er nog aan informatie was – de originele plannen van de haven die gedeeltelijk bewaard zijn gebleven in het Royal Engineers Museum in London, de bouw- en onderhoudshandleidingen, de luchtfoto’s uit die tijd en aanvullende informatie van Tim Beckett, de zoon van Allan Beckett en zelf maritiem ingenieur. Gedurende acht maanden zijn alle gegevens samengebracht en nauwkeurig onderzocht. Met behulp van het 3DExperience platform is vervolgens de haven ‘herbouwd’ en kon de zoon van de uitvoering virtueel rondlopen in de haven die zijn vader mee heeft helpen ontwikkelen. Het 3D-model is een nauwkeurige, wetenschappelijke reconstructie van de Mulberry-haven, waarvan nu alleen nog restanten over zijn.

Eerbetoon

Ook van het Waco-zweefvliegtuig en de LCVP zijn alle nog bestaande gegevens ‘boven water’ gehaald en gebruikt om 3D-modellen te ontwikkelen die tot op de laatste bout en moer nauwkeurig zijn. Ook is rekening houden met de gebruikte materialen en hun gedrag onder de omstandigheden waaraan zij bloot werden gesteld.

"Het virtueel reconstrueren van de Mulberry-haven, het LCVP-landingsvaartuig en het Waco-zweefvliegtuig brengt een van de belangrijkste episodes uit de 20e-eeuwse geschiedenis tot leven voor een zo breed mogelijk publiek en helpt dit waardevolle deel van onze engineering-erfenis beschermen – een erfenis die steeds verder verloren gaat", aldus Mehdi Tayoubi, directeur van Dassault’s Passion for Innovation Institute. "Dit project slaat een brug tussen de engineers uit het verleden en die uit het heden door de herinnering aan deze opmerkelijke technische innovaties levend te houden. Het resultaat is een eerbetoon aan de engineers van toen en die van nu."

Bekijk de reconstructies op www.3ds.com/dday

Passion for Innovation

Het Dassault Systèmes’ Passion for Innovation Institute heeft in het verleden ook het mysterie achter de bouw van de pyramides helpen oplossen, het Giza-plateau in Egypte gereconstrueerd, virtuele 3D technologie ingezet voor een balletvoorstelling en een historische reconstructie van Parijs door de eeuwen heen neergezet. De reconstructie van de Mulberry-haven is te zien in de twee uur durende documentaire ‘D-Day’s Sunken Secrets’ van de Amerikaanse educatieve omroep PBS. De documentaire volgt een team dat uitgebreid onderzoek doet op de zeebodem bij de stranden in Normandië waar de landingen destijds plaatshadden en verslag doet van de technologie die de Duitse verdediging moest helpen doorbreken en Europa uiteindelijk moest helpen  bevrijden.