15 nov. 2017
1 minuut
Wat schrijf je in je laatste bijdragen aan deze website, of het vaktijdschrift dat je bijna veertig jaar hebt mogen dienen? Een boodschap aan de mensheid? Een begin van memoires? Een analytische terugblik? Nee dank je, ik houd het liever bij het hier en nu. Hoewel je best mag constateren dat er in die veertig jaar een hoop is veranderd. De micropocessor was er net, de PC moest nog komen. Vaste factor is wel dat elektronica bij uitstek een sleutel tot innovatie – een key enabling technology – was en voorlopig nog zal blijven ook. En dat techniek mij al die tijd is blijven boeien en verwonderen: voor technisch vernuft en creativiteit bestaan blijkbaar geen grenzen.
Doordat de halfgeleidertechniek zich netjes volgens Moore bleef ontwikkelen, zijn er in veertig jaar ook al verschillende generaties technologie opgekomen en alweer gepasseerd. Wie weet er nog wat viewdata is? En de CD is ook al bijna passé, om maar te zwijgen van de videocassette en de beeldplaat. Telkens opgevolgd door nieuwere en betere producten. Ook al zo’n constante factor: betere producten maken. Verdubbelde functionaliteit versus gehalveerde afmetingen en gehalveerde prijs. Het blijkt telkens weer te kunnen.
Hoe het komt dat we – zeker in Nederland – zulke goede producten kunnen maken? Machinebouwer Frans Huijbregts wist op het onlangs gehouden evenement ‘Engineering in food & beverage’ het antwoord: omdat ons land zestien miljoen zeikerds telt! Als er ook maar het kleinste detail aan een product of dienst niet klopt, staan ze allemaal klaar om een berg zout op de slak te leggen. En wie wil er nou voor het hele vaderland voor schut staan om een kleinigheidje? Nergens voor nodig toch? We hebben de innovatiedrang, de creativiteit, de ontwerpspecialisten – hoewel nooit genoeg natuurlijk – en de tools; dan hoef je geen slechte producten meer af te leveren.
Dus toch maar een boodschapje dan? Blijf met zijn allen mooie en goeie dingen bedenken, ontwikkelen en produceren. Al was het maar om zestien miljoen zeikerds de mond te snoeren.
Henk de Vries