23 mei. 2017
2 minuten
Het is nu 23 mei 2017. Niet meer dan een datum. Net als die van gisteren. Vraag mij er over een paar maanden naar en ik zou geen bijzonderheden kunnen noemen. Ik niet. Niet meer dan dat het wel weer tegen de deadline voor een editie van AB zal zijn geweest. Met de gebruikelijke druk om te zorgen dat alles op tijd bij de eindredactie is. Dit commentaar hoort altijd bij het ‘net op tijd’-materiaal. Nu ook weer.
oor de inwoners van Manchester ligt het wel anders. En voor degenen die 22 mei ongetwijfeld van overal in Engeland, en misschien wel van ver daarbuiten, voor het concert van Ariana Grande naar Manchester waren gekomen. De zelfmoordaanslag na afloop in de foyer van de Manchester Arena heeft zoals het er nu – de volgende ochtend – naar uitziet al aan 22 mensen het leven gekost. Onder de dodelijke slachtoffers zijn ook kinderen te betreuren. De berichten maken verder melding van 59 gewonden.
Voor Manchester is het niet de eerste aanslag. The ‘Provisional IRA’ was er in de jaren 90 van de vorige eeuw verantwoordelijk voor een hele reeks aanslagen. De stad zal daarom ook deze aanslag overleven. Of dat voor de ouders en andere nabestaanden van de slachtoffers ook geldt? Ik weet het niet.
In Nederland hebben we een paar weken geleden het einde van Tweede Wereldoorlog herdacht. Alvorens op 5 mei in Vlissingen het Bevrijdingsfestival losbarst, wordt ‘s ochtends in de Sint-Jacobskerk de Van Randwijklezing gehouden, genoemd naar verzetsman, journalist, schrijver en dichter Henk van Randwijk. Dit jaar was het de beurt aan ethica Heleen Dupuis. Haar lezing had als titel De tolerantie en haar grenzen. De lezing is op internet terug te zien én te lezen.
Zij verwijst onder andere naar de aanslagen die al eerder in Frankrijk, Duitsland en België in naam van IS zijn gepleegd: "Het is mooi als de Minister President zijn rouwbeklag bezorgt bij zijn Franse, Duitse of Belgische collega’s. Empathie met de slachtoffers en hun families moet zeker geuit worden. Maar zouden we niet veel meer elkaar moeten toeroepen dat wij niet in zo’n wereld willen leven, waarin godsdienstwaanzinnigen zinnen op steeds meer geweld. Ik weet het, we hebben niet veel mogelijkheden tot verzet, maar het onder woorden brengen is een begin."
Vandaar.
Robin Zander