27 aug. 2018
2 minuten
“Zie jij veel plastic tasjes hier in de zee liggen?” De vraag overvalt me aangezien het interview over elektronica gaat. Hij wacht een antwoord niet af. “En toch wil de overheid dat we overstappen op papieren tasjes. Die keuze leidt tot een veel negatievere impact op het milieu!”. Sta je dan, met je notitieboekje. Het leek mij een slimme zet omdat ik vermoed dat er wel veel plastic zwerfvuil in het water drijft. Maar waarschijnlijk heeft hij gelijk. Heb ik me, samen met velen, te snel laten leiden door emotie in plaats van verstand?
Het afdwalen tijdens het interview kan ik verklaren. Ik heb een zwak voor sceptici die kritisch zijn over alles wat voor waar wordt genomen. Zolang ze niet politiek of financieel gemotiveerd zijn. Ze houden me scherp. Een andere reden waarom het interview een uur langer duurde is dat ik een latente wereldverbeteraar ben. Ik wil wel, ik heb het alleen even net te druk.
Soms doe ik een poging. Zo ook vorige week. Mijn interesse werd gewekt door een artikel uit 2008 met de kop: ‘Het nieuwste, uiterst gevaarlijke broeikasgas’. Blijkt dat de industrie geen juist beeld gaf over stikstoftrifluoride (NF3) totdat wetenschappers een emissietoename aantoonden van meer dan 1000% door de Verenigde Staten sinds 1990. Deze stof zit in reinigingsmiddelen die ze bijvoorbeeld bij de productie van zonnepanelen gebruiken. Er lekt af en toe wat weg. De buitenlucht in. Nadeel is dat de stof pas na honderden jaren afbreekt en het de kunst om warmte in de atmosfeer vast te houden 17.000 keer beter beheerst dan CO2.
Als ik het 655 pagina tellende verslag van het Amerikaanse milieuagentschap EPA uit 2018 erop na sla vallen de waarden in absolute zin reuze mee. Zeker als je het vergelijkt met CO2. Daarnaast neemt de uitstoot van NF3 al ruim tien jaar niet toe en is de stof in 2015 (pas) in het Kyoto-protocol opgenomen.
Was het artikel een storm in een glas water of heeft het probleem uit de jaren ‘90 zich verplaatst naar China, ondertussen de grootste producent van zonnepanelen? Ik zal nooit weten wat zich daar afspeelt. En over de geloofwaardigheid van het laatste rapport van EPA: stond vorig jaar niet de ultieme klimaatscepticus Scott Pruitt aan het hoofd? Aangesteld door Trump en ondertussen weer afgetreden wegens aantijgingen van corruptie?
Verwarrend. Maar voordat emoties de overhand nemen hoop ik snel inzicht te krijgen die niet in rapportages staan. En wel op de vakbeurs over techniek: de World of Technology & Science. De plek bij uitstek waar technische experts uit verschillende werkvelden elkaar kunnen ontmoeten. Daar moet het me lukken om de juiste puzzelstukjes bij elkaar te rapen. Net als elke andere techneut wil ik nu eenmaal begrijpen wat er echt gebeurt. In die zin schuilt er in ons allemaal wel een (klimaat)scepticus. Groot of klein.
Kees de Waal
Hoofdredacteur Elektronica