11 mei. 2016
2 minuten
Ik werd onlangs verrast door een item bij mijn lokale omroep. Over composieten nota bene. Zowel op de website van de omroep, als de avond daarvoor op televisie. “Acht van de dertien Zeeuwse gemeenten hebben één of meer bruggen waarvan het brugdek of de gehele constructie uit vezelversterkte kunststof bestaat”, deelt de website van Omroep Zeeland mee. Het nieuwsitem van de avond ervoor is ook via wat geklik terug te vinden.
Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik mij zelden – lees nooit – de vraag stel of het brugdek waar ik overheen rijd of loop nu wel of niet van vezelversterkte kunststof is. Toch zou ik dat misschien wel moeten doen. En niet alleen om mij dan weer te verbazen over de zinvolle toepassingen die er voor het materiaal zijn en die mij en de gehele goegemeente in het dagelijks leven meestal volkomen voorbijgaan.
Want – om de clichés meteen alle ruimte te geven – we hebben het wel over Zeeland. U weet wel van dat ‘margarinetrutje’ zoals een commissaris van de – toen – Koningin, de troela noemde die ons in naam van Unilever met een provinciaal trauma opzadelde. Ze blaat trouwens nog steeds haar ‘geen cent te veel hoor’ in het rond lees ik op de site van Unilever. U merkt het – het zit ons hoog.
Maar even terug naar het onderwerp. Het bericht deelt mee dat de gemeentes in totaal ’52 bruggen van kunststof’ beheren. De ‘provincie’ beheert er een. De lokale omroep meldt het volgende: "Volgens gemeentewoordvoerders is het materiaal onderhoudsvrij is en interessant vanwege de lange levensduur." Denkend aan de eerdergenoemde troela zijn dat doorslaggevende argumenten als je in een provincie woont waar het zeewater nooit ver weg is.
We hebben ook nog een ander onderhoudsintensief projectje in de provincie: de Stormvloedkering in de Oosterschelde. Het onderhoud is daar een continu proces. Het ding ligt tenslotte in het zeewater. Op dit moment krijgt de kering een ‘grote beurt’. De totale kosten geeft het item niet. Wel dat het onderhoud aan de stalen schuiven bij deze beurt alleen al 25 miljoen euro kost. Jan Peeters van Fibercore heeft al in Tilburg de grootste composiet sluisdeuren ter wereld aan Rijkswaterstaat geleverd wisten we onlangs nog te melden. Die schuiven in de kering ziet Peeters ook wel zitten in composiet. Rijkswaterstaat nog niet. Kan dat trutje daar niet gaan werken dan?
Robin Zander