22 okt. 2011
2 minuten
Siemens start dit najaar met webinars, waarin elke woensdagochtend van negen uur tot kwart voor tien een onderwerp uit de aandrijftechniek wordt belicht. Handig om even bijgepraat te worden, zonder te hoeven reizen naar een gezellig optrekje ergens midden in het land om samen met lotgenoten het verhaal te aanhoren.
Gewoon lekker achter de computer, thuis of op het werk, in pak of pyjama, onderwijl een kopje koffie drinkend, wat mailtjes versturen (je hoort het toch wel), een late boterham verorberen, of gewoon even de ogen sluiten…
Prima initiatief, al is het natuurlijk afwachten hoeveel deelnemers de volle drie kwartier zullen uitzitten. Want dat is het verschil met ‘live’ presentaties: daar lopen de mensen niet weg, maar blijven uit goed fatsoen in ieder geval zitten, of ze nu luisteren of niet.
Ik zelf heb beroepshalve denk ik wel meer dan duizend technische presentaties meegemaakt, en heb nooit de neiging gehad om weg te lopen. Wat mij echter zeer vaak (ik vrees meer dan de helft van de gevallen) overkomt is dat ik het gevecht met de slaap verlies. Op snurken zal je mij niet betrappen, maar ik kan gewoon mijn ogen niet open houden en mis spontaan seconden, in extremere gevallen minuten van de presentatie.
Vermoeidheid door reizen of korte nachten wil een en ander nog wel eens versterken, maar het is tegelijkertijd ook een uitstekende indicator voor goede presentaties. Want hoe moe of hoofdpijnerig ik ook mag zijn, een goed gehouden presentatie (qua presentatietechniek en inhoudelijkheid) houdt mij altijd klaarwakker. Slechte sprekers, verhalen waar je binnen drie zinnen de draad kwijt bent zijn geheide slaapverwekkers. ‘Deutsche technische Präsentationen’ zijn wat dat betreft berucht, maar Nederlanders kunnen er ook wat van, om maar niet te spreken van Fransen of Italianen die Engels proberen te praten. Belgen en Engelsen heb ik het liefst vanwege hun humor en taalgevoel; Amerikanen houden mij vooral wakker door hun dynamiek.
Vandaag ben ik ook weer terug van een dagje lezingen, met als hoogtepunt een Italiaanse mama. Tijdens de lunch gaf ze al blijk van flinke zenuwen door niets te eten en mij te verzekeren dat ze bij terugkomst in Italië haar baas zou ombrengen omdat hij haar had gestuurd, en niet zelf de moeite had genomen om de lezing te houden. De lezing was één van de slechtste die ik ooit heb meegemaakt. In een ware spraakwaterval ramde ze drie kwartier in een kwartier; van de inhoud heb ik helemaal niets begrepen. Toch viel ik – net na de lunch (een lekker stukje biefstuk met een koppig rood wijntje) – niet in slaap. Uit medelijden denk ik. En door het malen in mijn hoofd over de clou van dit stukje. Dat je een dag vol met lezingen alleen maar kunt organiseren als je iets te melden hebt, en daarbij technisch goede sprekers kunt inzetten. En dat er vele andere middelen zijn om je lezing over de bühne te brengen, laagdrempeliger, efficiënter en wellicht ook nog effectiever. Ik ga de komende woensdagen lekker in mijn pyjama naar Siemens kijken. Moet u ook doen!
Richard Bezemer