11 jul. 2017
3 minuten
Een van de grote verworvenheden van de toekomst, is dat we kunnen praten met de doden. Of in elk geval luisteren naar bits&bytes uit hun digitale verleden. Vijf studenten Industrieel Ontwerpen van de TU Delft ontwierpen de begraafplaats van de toekomst. Je kan er luisteren naar het gefluister van de doden.
Het idee is even geniaal als simpel en kan eigenlijk al bijna worden uitgevoerd. Elke dode krijgt een diamantvormig apparaatje met daarin een lampje en een chip met alle informatie uit het digitale verleden die de dode wilde delen. Facebook, Youtube, Instagram: alles wat de overledene de moeite waard vond, is opgeslagen. Eens in de zoveel tijd gaat het lampje branden, ten teken dat de dode iets wil zeggen. De levenden kunnen de boodschap beluisteren met een soort toeter: ze houden het brede gedeelte bij de diamant om de boodschap op te vangen en aan de smalle kant stroomt de informatie hun oor in.
Wat zal het druk worden op de begraafplaats!
Eigenlijk zou het leuk zijn als je ze ook vragen kan stellen. "Oma, u was in 2017 toch op vakantie in Indonesië, hoe was het daar toen?" "Nou lieve kind, ik heb nog wat foto’s… En ik zal je ook de email voorlezen die ik aan je vader stuurde…"
Hoewel, in het land van Wilders en de haatimams krijg je dan natuurlijk ook: "Heey modderfokker, ik weet dat jij het was! Ik heb jou gespot en als je hier weer uit komt, dan ga ik m’n pipa pakken en dan pop ik je!" … Oh nee, dat zal niet gaan …
Geen lolletje
Voor het overige wordt de toekomst geen lolletje. Nou is dat niets nieuws, we weten dat al eeuwen. Aan het einde van de negentiende eeuw zou Parijs worden verzwolgen door de paardenpoep en in de jaren 50 van de vorige eeuw ging sportverdwazing leiden tot een karakterloze jeugd. Rond 1980 en ’90 vreesden we de bom respectievelijk massawerkloosheid door de computer. En nu? Nu is de jeugd bang voor een onleefbare aarde, werkloosheid door robots en… het steeds langer wordende leven.
Die laatste angst is wel vernieuwend. Terwijl alchemisten nog hun hele leven gaven om te zoeken naar de steen der wijzen en de 55+er niets liever wil dan ‘zo laat mogelijk jong sterven’ (Carl Rohde) ziet de huidige jeugd zijn oude dag huiverig tegemoet. Zij voorzien ‘zorgschaarste’. De oplossing zoeken ze in een verdienmodel. Wie gezond leeft, verdient zorg. Of, in een ander geval: wie duurzaam leeft, verdient zorg.
Ook in de toekomst van de milieuramp-vrezende IO-studenten kun je vaak iets verdienen door ‘goed’ of ‘aardig’ te zijn. Wie zijn buren kent, zijn computer ‘s nachts uitzet en veganistisch eet, mag op een prettiger plek wonen dan wie zondigt. Wie een ingewikkelde milieuvraag goed beantwoordt (en daarmee bijdraagt aan het verbeteren van de wereld) krijgt een dosis zuurstof (die zo schaars is geworden dat je hem in een tank op je rug draagt). En wie met zijn allen een nep-boom knuffelt, wordt beloond met lichtjes en bloemen.
In de robotterij is het ook niet veel soeps. De grimmigste voorspelling is dat de mens zijn emoties leert uitschakelen om te kunnen concurreren met de bot.
Het is maar goed dat we in het heden leven. Want in het heden valt alles altijd reuze mee. De bom? Die viel niet. Sportverdwazing? Nooit meer van gehoord. Paardenpoep? Verdreven door CO2. En geen frisse lucht? Dan fiets je gewoon een rondje op de Smog Free Bike van Daan Roosegaarde. Of je koopt een blikje berglucht bij Nam Kee.
Maartje Henket