10 mei. 2017
2 minuten
Ik had net een foto van een directeur gezien die met zijn personeel een veiligheidssessie doornam. Een terugkerend verschijnsel vertelde Pieter van Lierop onlangs op het Safety Event – de jaarlijkse kennisdag over machineveiligheid die door ‘ons’ wordt georganiseerd. Pieter van Lierop werkt zelf bij IV-Infra en sprak namens het consortium OpenIJ dat bezig is met de bouw van de nieuw zeesluis bij IJmuiden. De sluis moet in 2019 klaar zijn en is dan ook meteen de grootste zeesluis in de wereld. De afmetingen liegen er niet om: 500 m lang, 70 m breed en 18 m diep.
De staalconstructie voor de deuren van de sluis wordt op een scheepswerk in Zuid-Korea in elkaar gelast. De werf had ook maar meteen alles wat er aan ‘CE-fähige’ regels, richtlijnen en normen en werkmethoden te bedenken viel overgenomen. De foto van de directeur met zijn personeel was op die werf genomen. Ik zie het directie en personeel hier nog niet doen. En al helemaal de gezamenlijke ochtendgymnastiek niet.
"Veiligheid daar heb ik mijn mensen voor" lijkt mij een uitspraak die de directeur daar niet snel zal maken. Hier in Nederland is dat een ander verhaal. Dat is in elk geval mijn conclusie na de voordracht van Ingeborg Koopmans – ook op het Safety Event. Zij is één van de acht Officieren van Justitie die gezamenlijk de arbeidsongevallen in Nederland behandelen. Dat zijn er nogal wat: jaarlijks heeft zo ongeveer een op de vijftien werkenden een ongeval op het werk.
Die ongevallen zijn natuurlijk niet allemaal op te hangen aan zoiets als machineveiligheid. Maar veiligheid is toch nog te vaak een gevalletje ‘als het kalf verdronken is’. De veestapel mag dan wel moeten inkrimpen, ik krijg bij zulke cijfers niet het idee dat werknemers anders worden gezien. En deze Officier wil er ook niet echt aan dat het spreekwoordelijke kalf altijd per ongeluk verzuipt.
Dus weet wel dat, mocht je wel eens onder druk staan en dan een kortere maar minder veilige route willen nemen: als het misgaat ‘hang’ je. Of je moet aan kunnen tonen dat jij expliciet op tekortkomingen en gevolgen hebt gewezen maar degene die daar zijn ‘mensen’ voor heeft anders heeft besloten.
Geruststellend vond ik wel de opmerking van Koopmans dat die persoon niet moet denken dat als het op straf aankomt daar dan ook wel ‘mensen’ voor zijn. Of alles met een geldboete is af te doen. Koopmans maakte met veel gevoel voor understatement duidelijk: "We willen ook ‘de witte boorden’ kennis laten maken met de gastvrijheid van Justitie". En dat zij en haar collega’s daar steeds vaker ook in slagen.
Robin Zander