2 feb. 2016
2 minuten
Met onze marketeers hebben we het wel eens gekscherend over ‘marketingtaal’: de reclame-uitingen waarin het verhaal belangrijker is dan het product dat wordt aangeprijsd. Waarin ‘elk nadeel hep z’n voordeel’ tot in het extreme wordt doorgevoerd. De voorbeelden daarvan zijn vaak wat onbeholpen en daardoor komisch, maar soms ook werkelijk schokkend. Vooral als het gaat om ons voedsel.
Kort geleden werd door voedselwaakhond Foodwatch het Gouden Windei uitgereikt, voor voedingsproducten waarbij de marketingtaal de daadwerkelijke samenstelling van het product op bijna criminele wijze verhult. Zo is er naast normale pindakaas ook de – veel gezonder klinkende – ‘light’ pindakaas. Deze bevat inderdaad 30% minder vet, maar daarentegen maar liefst 451% méér suikers omdat vette pinda’s zijn vervangen door pure glucosestroop. Een ander voorbeeld van ‘gezond en puur natuur’: de Liga melk-aardbei koek, met 0,03% aardbeipoeder en 667x meer suikers. Appelsientje halfzoet is inderdaad minder zoet, en daarom iets duurder, maar daarvoor hebben ze het sap dan ook echt met water verdund. En de sjieke pasta met truffel haalde zelfs het journaal: truffel is een duur ingrediënt, maar de ‘Mama Mancini’ pasta blijft betaalbaar doordat hij ‘rijk is gevuld’ met een homeopathische hoeveelheid van het witte goud – 0,0006% truffel.
Nu worden er in onze technische branches natuurlijk niet zulke wanproducten gemaakt, en engineers zijn nuchtere en analytische mensen. Toch is bij ons de marketingtaal ook binnengeslopen. Bij de vele honderden productintroducties die ons maandelijks worden gemeld, gaat het in het overgrote deel van de gevallen om ‘unieke’ en ‘revolutionaire’ producten, afkomstig van ‘wereldmarktleidende’, ja soms zelfs ‘leidinggevende’ fabrikanten. En ze bieden met regelmaat de ‘meest optimale’ oplossing voor uw problemen, doordat ze afkomstig zijn van ‘hoogstaande’ leveranciers die ‘behoren tot één van de meest vooraanstaande’ op hun gebied. Marketingtaal: de lachwekkende nivellering van de overtreffende trap.
Voor de consumenten in de supermarkt is het zaak om een goede studie te maken van de ingrediëntendeclaratie op de producten die ze aanschaffen, net zoals de technicus uitsluitend kan afgaan op de specificaties van de aangeboden componenten en systemen – dat is vaak al lastig genoeg. Het is hopelijk vanzelfsprekend en natuurlijk alleen maar toe te juichen dat fabrikanten en leveranciers trots zijn op hun aanbod. Maar de boodschap komt pas écht over al ze de specs voor zich laten spreken.
Of zouden die marketeers zo weinig van de techniek begrijpen, dat ze zich alleen nog maar in superlatieven kunnen verstoppen?
Henk de Vries