25 okt. 2017
2 minuten
Het ministerie van Veiligheid en Justitie gaat weer het ministerie van Justitie en Veiligheid heten. Ergens haalt een drukker van visitekaartjes, briefpapier en enveloppen de kaasschaaf een keer extra over zijn boeren belegen: “De eerste meevaller. Nu al die andere ‘nieuwe’ ministeries – Economische Zaken en Klimaat en Infrastructuur en Waterstaat – nog.”
In een bericht op RTL Nieuws lees ik dat Ferdinand Grapperhaus – de nieuwe minister van Justitie, niet die van Veiligheid – de naamswijziging belangrijk vindt: "Het is goed dat we benadrukken dat we een rechtsstaat hebben. Dat is justitie. Die rechtsstaat moet mensen ook waarborg geven; en dat is veiligheid. Die volgorde Justitie en Veiligheid snap ik ook heel goed als jurist."
Dat ben ik eigenlijk ook wel met hem eens. Recht lijkt mij de hoogste prioriteit. Dat ben ik niet eens altijd met mijzelf eens. Dus is een onafhankelijk rechterlijke macht maar goed ook. En dat ‘veiligheid’ met alle mogelijke bijbehorende schijnmaatregelen op de tweede plaats komt.
Want laat ik hier nu eens even Hamas, Hezbollah, IS en Alt-Right tikken. Ik mail dit naar de eindredactie, die kijkt of ik niet te veel tikfouten heb gemaakt. Stel nu dat er een AIVD-algoritme is, dat – overigens terecht – de redactie van Vraag en Aanbod – naast ons – in de gaten houdt? Heb ik dan nu vanwege mijn opsomming ook de complete redactie Engineering verdacht gemaakt?
Nu kan ik dit allemaal gewoon nog tikken. Ook mijn buren boffen dat de vernieuwde Wet op de inlichtingen- en veiligheidsdiensten – de sleepwet – nog niet van kracht is. Maar misschien bof ik allang niet meer. Omdat ik ooit in de jaren tachtig van de vorige eeuw een paar keer het anarchistisch maandblad De Vrije heb gekocht. De volgende verdachtmaking: ik zoek en vind hun website. Zouden ze mijn DNA eigenlijk ook hebben – want gekeurd voor militaire dienst?
Maar gelukkig hebben we Grapperhaus. Mijn vertrouwen in de mensheid kreeg bovendien onlangs nog een flinke oppepper. Na met mijn ega in Amsterdam een geweldig concert van Nick Cave and the Bad Seeds te hebben bezocht, belandden wij nog even in Louie Louie aan de Linnaeusstraat. Alwaar ik nog steeds in complete staat van euforie na betaling mijn houdertje met rijbewijs, bankpas, creditcard en zo nog wat data op de toog liet liggen. We waren al lang en breed het pand uit, toen ik op mijn schouder werd geklopt. De barman, nog uithijgend van zijn sprint: "Is deze van u?" En weg was hij. Louie Louie – leuk nummer ook.
Robin Zander