20 nov. 2014
2 minuten
Tablet als breekijzer in het onderwijs’. Dat is de kop van een bericht dat door de Jaarbeurs is verstuurd naar aanleiding van de Nationale Onderwijstentoonstelling die in januari volgend jaar plaatsheeft. Die NOT is bedoeld voor ‘professionals in het PO, VO en MBO’. Vervolgens gaat het in het bericht over Maurice de Hond die vindt dat de tablets het breekijzer voor onderwijsinnovatie zijn, en Johan Hof van de Klas voor de Toekomst die ‘ervaart’ dat vooral content dat vliegwiel is of zou moeten zijn.
Johan is voor mij een onbekende met zijn klas. Maurice ken ik wel – net als iedereen. Johan ziet tablets als een aanvulling en alleen de content brengt de vernieuwing. Bij Maurice ligt dat anders. Als ik het goed begrijp wordt het met tablets ‘leuker’ en kan je beter inspelen op de ontwikkeling van de individuele kwaliteiten van de leerling dan met klassikaal onderwijs. Talenten ontwikkelen. Dat wil Hof overigens ook.
Ik weet helemaal niks van onderwijs en didaktiek – vindt mijn vrouw die in het onderwijs zit ook, dus het moet wel waar zijn – en het zouden dus zomaar twee hele goede initiatieven kunnen zijn. Maar helemaal vertrouwen doe ik het toch niet. En dat komt vooral door Maurice. Met zijn Steve Jobsscholen. Een heet er zelf Master Steve Jobsschool. Dan klinkt de IPad voor mij toch ineens als het nieuwe schooluniform – iedereen een coltrui, een spijkerbroek en witte gympen.
En dan heet zijn stichting ook nog Onderwijs voor een Nieuwe Tijd, afgekort O4NT. Met zoiets als Nieuwe Tijd heb ik altijd moeite. Het klinkt voor mij als ‘We gaan het anders doen omdat we vinden dat we het anders moeten doen’.
Ik heb denk ik ook de verkeerde boeken gelezen. Een daarvan was Fahrenheit 451 van Ray Bradbury uit 1953. De hoofdpersoon werkt bij de brandweer. Maar die steekt in de 24-ste eeuw boeken inclusief de huizen waarin ze zich bevinden, met bewoners en al, alleen nog maar in de fik. Boeken en de ideeën die je daar uit haalt? Dat is alleen maar raar als je daar je tijd mee verdoet. Hij heeft een vrouw die alleen maar ‘multimediaal’ vermaakt wil worden – met een radio geïmplanteerd in haar oor en overal beeldschermen in hun huis om naar te loeren.
Bradbury ageerde met het boek tegen de opkomende televisiecultuur en de bijbehorende oppervlakkigheid. Dat nooit meer iemand een boek zou lezen. Dat kost te veel tijd en moeite. Is te ingewikkeld. Want het moet natuurlijk wel allemaal ‘leuk’ blijven.
Robin Zander