25 feb. 2015
2 minuten
‘Ik heb mij al ingeschreven voor de Electronics & Automation.
‘Wat? Die is toch pas ergens eind mei?’
– ‘Nee, later deze keer, van 2 tot en met 4 juni.’
– ‘Maar waarom heb je dan nu al ingeschreven? Ben je niet goed bij je hoofd of zo?
– ‘Ik zal en moet die beursgadget hebben. Daar worden er geloof ik 1800 van gemaakt en als ik pas een dag voor de beurs inschrijf -wat ik normaal doe- gaat ie aan mijn neus voorbij.
– ‘Wat moet jij nou met zo’n gadget? Zeker weer iets met flikkerende led-jes die bij je kinderen altijd leiden tot die fantastisch getimede combinatie van lichtjes schouderophalen en die meewarige blik in het luchtledige, een metertje naast je hoofd?
– Ja, wat je er mee kunt doen vind ik ook wel een beetje sullig: automatisch gegevens uitwisselen als je elkaar de hand schudt. Maar daar gaat het helemaal niet om. Want je beschikt met die armband namelijk ook over een Arduino-platform waarmee je lekker kunt experimenteren. Een gebruiksaanwijzing, software-downloads en libraries zijn beschikbaar. En allemaal voor nop!’
De afgelopen weken heb ik een dergelijke conversatie meerdere keren gevoerd. Met mensen van een heel divers pluimage, die allemaal de gadget moeten hebben, en daarvoor de enige juiste weg bewandelen: op tijd inschrijven voor de Electronics & Automation.
Grappig om te zien wat zo’n gadget los kan maken, wat ongetwijfeld heeft te maken met de evolutie die het beursgadget-fenomeen heeft doorgemaakt. Lag de focus in het begin op het live produceren op de beurs (een huzarenstukje dat – kan ik mij herinneren – voor heel wat live stress zorgde), in de loop van de tijd is dat produceren steeds meer routine geworden: dat doen we wel even. En de nadruk kwam meer te liggen op functionaliteit, software.
Met deze editie lijkt een nieuwe stap te zijn gezet in de evolutie: je moet er ook nog iets aan hebben ná de beurs. De functionaliteit van de gadget is leuk; het laat zien wat ontwikkelaars kunnen. Maar hoe je het ook wendt of keert: alleen op basis van een handenschuduitwisselingsfunctionaliteit zijn die 1800 gadgets gedoemd tot de grijze container, waarbij het leven voor sommigen nog wat wordt gerekt door op een rommelig bureau te belanden of (hoezee!) in een lade.
De eBrace – want zo heet ‘ie – wacht een beter lot. Als speeltje van de beursbezoeker, in plaats van speeltje voor.
Richard Bezemer