21 mrt. 2016
2 minuten
Ik kan hier heel veel positiefs gaan vertellen over het eerste Auto ID event, dat FHI afgelopen maart organiseerde, en waar wij als mediapartner ook van de partij waren. Over het meer dan behoorlijke aantal bezoekers, de interessante lezingen en natuurlijk het overaanbod aan overheerlijke miniloempiaatjes tijdens de lunch, waardoor ik de volgende dag, gekweld door helse buikpijnen, maar op halve kracht heb kunnen werken. Maar dat doe ik lekker niet!
Wat mij het meest is bijgebleven is de ontmoeting, natuurlijk tijdens die iets te copieuze lunch, met een lezer. En niet zomaar een lezer, maar iemand die ‘het opviel dat mijn columns vaak analytisch goed doordacht waren’. Nu krijg ik elke maand al complimenten van mijn schoonmoeder over deze stukjes, dus ik ben wel wat gewend, maar deze kwam toch behoorlijk aan, in positieve zin dan wel.
Het ijs was direct gebroken met, laten we hem Henk noemen. Hij suggereerde mij om eens iets te schrijven over de huidige arbeidsmarkt voor engineers, en dan met name voor de ervaren, dure jongens die om wat voor reden dan ook zonder baan zitten en, anders dan in een niet al te ver verleden, gewoon niet meer aan de bak komen. Vooral in de olie- en gaswereld, waar Henk’s expertise ligt, is het wat dat betreft kommer en kwel.
Nu kun je je er natuurlijk wel iets bij voorstellen dat het momenteel niet zo lekker gaat met de Shell’s van deze wereld, en dat begrijpt Henk zelf ook wel. Maar waar zijn frustratie zit (en dus mijn woede, want ik kan er niet tegen dat je uit economische overwegingen altijd ongestraft onrecht mag aandoen) is dat hij niet overbodig is, maar gewoon wordt ingeruild voor goedkopere krachten. Als de eerste de beste vaste kracht die bij de supermarkt het veld moet ruimen voor een vijftienjarige vakkenvuller.
Het navrantste was dat het beleid dat hem zou moeten beschermen (na negen (9!) keer verlenging van zijn jaarcontract had hij al lang in vaste dienst moeten zijn geweest) hem ijskoud in de steek laat, want met slimme juridische constructies kun je altijd overal mee weg komen. Wat hem rest is eindeloos solliciteren.
Onlangs had hij hoop, want de vacature lag precies in zijn straatje. Een belletje na de afwijzing bracht hem weer terug op aarde: er waren meer dan 50 kandidaten. Henk is niet alleen…
Richard Bezemer