17 feb. 2016
2 minuten
Als het op lezen aankomt ben ik niet bepaald een doorsnee technische journalist. Wetenschapsbijlagen van kranten zijn niet aan mij besteed, er liggen geen boeken over techniek op mijn nachtkastje en in mijn boekenkasten (mijn bibliotheek zou ik pochend willen zeggen) vind je nog niet eens een halve plank gevuld met nog maagdelijke krijgertjes over wetenschap en technologie.
Ik kan mij voorstellen dat je nieuwsgierig bent naar wat er dan wel staat, maar dat is te veel voor dit stukje. Ach, laat ik een tipje van de sluier oplichten: Mahfoez, Antunes, Saabe Christensen, Aksjonov, Molina (!), Mishima, Pavese, Paustovskij, Marías, Mysliwski,…
Omgeven door al die prachtige en diepzinnige romanwerelden, heb ik onlangs een bijna mystieke ervaring gehad. Ik heb namelijk voor het eerst (ja, ik lieg echt niet) een artikel in een wetenschapsbijlage van voor naar achter uitgelezen. En nog wel met rode oortjes! Tranen in de ogen kan ik mij niet herinneren, maar je zou ze er zo bij kunnen verzinnen.
Dat artikel ging over de eerste detectie van zwaartekrachtsgolven. Werkelijk alles daarin is fascinerend: de enorme afstand in tijd en plaats, de enorme gevoeligheid waarmee is gemeten en het enorme aantal wetenschappers (meer dan duizend), dat als auteur is vermeld bij de eerste wetenschappelijke publicatie hierover.
De fysieke impact van zwaartekrachtsgolven op de aarde is -denk ik- te verwaarlozen, maar psychologisch gezien is die verpletterend. Het laat namelijk -tussen alle nieuwsellende door- zien waar de mensheid ook toe in staat is, dat er toch nog iets van ontwikkeling in de beschaving plaatsvindt. Dat geeft hoop op allerlei niveaus. Natuurkundige basismodellen kunnen worden bijgeslepen, zodat de fundamenten onder elektronica-onderzoek weer net ietsiepietsie anders zijn. Onderzoek dat ook weer impact heeft op toekomstige productontwikkeling, waarvan je de resultaten als één van de eerste in onze uitgaven terug ziet, in producten op het gebied van industriële elektronica en -automatisering.
En ook hoop voor mijzelf. Met een blik die meer gericht zal zijn op de wetenschapsbijlagen en de onderste plank in de boekenkast. Al zullen die twee zwarte gaten op 1,3 miljard lichtjaar mij niet kunnen tegenhouden om binnenkort te beginnen in ‘De laatste hand’, de nieuwste van Mysliwski. Een terugblik op een leven dat zich precies afspeelde in de periode tussen het door Einstein uitgesproken vermoeden van zwaartekrachtsgolven en het aantonen ervan. Die golven raak ik nooit meer kwijt…
Richard Bezemer