1 mei. 2013
2 minuten
Dit is een therapeutisch stukje. Bij het bedenken van een column bij de enige vakbeurs waar ik echt voor warm wil lopen, buitelen de gedachten over elkaar heen. Ik wil zoveel vertellen, de beurs en het hele gebeuren er omheen heeft zoveel haakjes, dat ik niet weet waar te beginnen, laat staan te eindigen. Ik spui er derhalve maar een paar, u achterlatend met half uitgewerkte gedachten, ik half tevreden met een in ieder geval voltooid stukje.
Eén. Ruim 3200 geregistreerde bezoekers voor E&A (stand 25 april). Hoeveel klanten trekt een gemiddelde bakker per week in een slaperig provinciestadje? Ik denk niet veel minder. Tel al die provinciestadjes en dorpen bij elkaar op, en besef dan hoe klein de basis is voor een qua impact op de samenleving zo belangrijke beurs!
Twee. Een voetbalgedachte. Verwondering over de archaïsche manier van arbitrage die de Fifa voorstaat begint om te slaan in irritatie. Technologisch gezien kan je het spel de eerlijkheid geven die het verdient. Dan maar iets minder emotie. Waar een club exposanten in staat is om eendrachtig in korte tijd een beursgadget à la Helios te ontwikkelen, zal het voor een willekeurige club van ontwikkelaars een koud kunstje zijn om die hele techniek achter eerlijke arbitrage te ontwikkelen en te maken. Onvoorstelbaar wat er met die paar duizend bezoekers in drie dagen tijd aan ontwikkel- en innovatiekracht in drie dagen tijd in Utrecht wordt geconcentreerd. Als je die krachten eens zou kunnen bundelen en sturen.
Drie. De meest desolate. De impact van de informatie-explosie waar we allemaal mee te maken gaan krijgen. Een beetje generalist als hoofdredacteur van een vakblad staat al snel buitenspel als het de diepte ingaat met kennis. Dit zal alleen maar toenemen. Ik moet denken aan Chinese meisjes die vanaf hun derde of vierde jaar al dagelijks urenlang viool oefenen om later uit te groeien tot die vioolvirtuoos; turnsters, acrobaten. Nu nog vooral lichamelijke vaardigheden, maar steeds vaker mentale, geestelijke. Geen Playstation meer, maar je vanaf je derde uren per dag verdiepen in het speelgoed van dr. Truchard om uit te groeien tot een LabView-specialist die niet te vergelijken is met de LabView-specialisten van vandaag. Grenzen verleggen, steeds vaker zonder te weten waar je uitkomt, omdat je het complete plaatje niet meer voor ogen hebt, kunt hebben. Griezelig en fascinerend tegelijk.
Een beetje als slenteren over een beurs en bij elke stand alle finesses van het assortiment willen doorgronden. Doe mij maar drie fijn volkoren, gesneden.
Richard Bezemer