
Ik denk dat het zo’n vijftien jaar geleden is dat ik een door de autobranche georganiseerde spreekbeurt van een milieuprofessor bezocht. In de autobranche begon toen het spook van CO2, stikstof en roet voorzichtig rond te waren maar onder branchegenoten werd daar destijds heel schamper over gedaan. Het was immers een bedreiging voor de handel dus doe je alsof het niet bestaat.
Dat de olie zou kunnen opraken en dat het broeikaseffect grote gevolgen zou gaan hebben… ach wat, allemaal flauwekul. Elektrisch? Total losers, zou Trump zeggen.
Voor de productie en de verwerking van auto’s is ontzettend veel energie en grondstof nodig. Het product zelf vervuilt vervolgens heel zijn leven lang de lucht, maar behalve het roet zie je dat niet. In de kunststofwereld zijn de bewegingen feitelijk vergelijkbaar want de hoeveelheden grondstoffen en energie die wij nodig hebben, zijn niet te bevatten zo groot. Met kunststof hebben we bovendien de pech dat het afval zo verschrikkelijk zichtbaar is. Hier bij ons in Nederland valt het mee, maar op wereldschaal is de hoeveelheid afval onbeschrijflijk groot. Dat hierdoor het beeld ontstaat dat kunststof nul waarde heeft en zwaar vervuilend is, vind ik persoonlijk niet raar. Het ligt natuurlijk veel genuanceerder, maar zo werkt publieke beeldvorming nu eenmaal niet.
NRK en Plastics Europe hebben nu het ‘initiatief Rethink’ gepresenteerd. Natuurlijk kun je dit kapot redeneren of er onder branchegenoten schamper over doen, net als de autojongens deden en doen over CO2 en elektrisch. Maar het initiatief is wel een erkenning van de harde werkelijkheid en een bewijs van de overtuiging dat er toch werkelijk eens een keer gehandeld moet worden.
Het is alleen zo vreselijk jammer dat dit handelen opnieuw onvoldoende zal gebeuren. Van de professor op de bijeenkomst van vijftien jaar geleden heb ik geleerd waarom dat zo is. Het komt omdat de mens het milieu ziet als onderdeel van zijn economie. Dit is dé allesbepalende denkfout want het is natuurlijk precies andersom.
Henk Heuvelman