12 jun. 2017
2 minuten
Ik had vroeger zo’n VR-bril avant la lettre. Een ‘View-Master’. Niet meteen een ‘immersive experience’. Maar geweldig was het wel. De illusie dat je diepte zag en toch had je alleen zo’n kijker voor je ogen. Met een hendeltje aan de zijkant kon je het volgende beeld – op van die ronde schijfjes – tevoorschijn toveren. Ik zag dat ze weer te koop zijn. In een min of meer identieke uitvoering met schijfjes. Maar er is natuurlijk uiteraard ook een hippe ‘virtual reality’-versie die je samen met je mobieltje gebruikt.
Nu had ik onlangs ook weer eens een serieuzer VR-modelletje op mijn hoofd. Bij ABB. Even leren hoe je veilig onderhoud aan een middenspanningskast kan uitvoeren. Toch blijft het raar. Juist omdat je, in tegenstelling tot de View-Master, de bril niet hoeft vast te houden en je handen dus vrij hebt. Ik kon zo de kast inlopen. Geen aanrader in het echt, maar het gekke is dat je ook in het virtuele geval in eerste instantie aarzelt. Of je gaat door de knieën om onderin de kast te kijken en probeert voorzichtig te doen om niet iets aan te raken. Stel je voor dat er nog spanning op staat.
De virtuele werkelijkheid en de keiharde realiteit komen steeds dichter bij elkaar. In april van dit jaar hoorde ik op Design in the Age of Experience-tweedaagse georganiseerd door Dassault Systèmes dat het noodzakelijk wordt die afstand tot nul terug te brengen. Wil je tenminste in staat zijn om succesvolle ‘belevingen’ te ontwerpen. Want ‘producten’ ontwerpen? Dat is wel heel 2000-weinig. ‘The power of zero’ noemde SolidWorks-ceo Gain Paolo Bassi dat. Je hebt alle mogelijke disciplines nodig en vanuit die integratie ontstaat je product – excuses, je persoonlijke beleving. Ook de stap van de digitale wereld naar de fysieke heeft dankzij additive manufacturing eigenlijk ook al de grootte nul.
De afstand tussen idee en werkelijkheid is bij het Vitae-project van de Franse kunstenares Anilore Banon – ook op het Dassault-evenement – is in elk geval geen nul maar 384 400 km. Bijvoorbeeld na de aanslag op Charlie Hebdo zag ze dat ondanks de angst mensen over heel de wereld zich verenigen en eigenlijk voortdurend de bereidheid hebben anderen bij te staan, bijvoorbeeld bij natuurrampen en andere calamiteiten. Met een kunstwerk – uit een vormgeheugenlegering zodat het onder invloed van het zonlicht zichzelf als een bloem openvouwt – met een miljoen handafdrukken wil ze aan die saamhorigheid uiting geven. Met de maan als ideale locatie. Zichtbaar voor iedereen. Klinkt heel virtueel. Lees op haar website vitaeproject.com hoe ver ze is en hoe we het samen realiteit kunnen laten worden. Hand erop?
Robin Zander