17 feb. 1999
1 minuut
Onderzoekers van de Universiteit Gent hebben een nieuwe chemische klasse van vitrimeren ontwikkeld waarvan ze tot hun verbazing vaststelden dat de recyclingeigenschappen ingrijpend gewijzigd kunnen worden door toevoeging van zeer kleine hoeveelheden eenvoudige additieven zoals zuren of basen, gaande van zeer snelle recycling tot een bijna totale blokkering ervan.
Vitrimeren zijn chemisch verstevigde kunststoffen die kunnen gebruikt worden als structureel onderdeel zoals vormvaste rubberen objecten en harde, lichtgewicht componenten voor elektrische wagens, windturbines en luchtvaarttoepassingen. Uniek aan vitrimeren is dat ze door hun chemische eigenschappen eenvoudig opnieuw verwerkt, hersteld en gerecycled worden, zoals ook voor klassieke materialen zoals glas of metaal mogelijk is.
Met het in Gent ontwikkelde systeem kan nu éénzelfde vitrimeermateriaal gebruikt worden voor heel veel verschillende toepassingen, en kan door de keuze van juiste additieven de recyclebaarheid als het ware worden ingesteld voor elke specifieke applicatie, van rubberachtige tot harde kunststoffen of composieten.
Een significant aantal kunststoffen heeft een groot ecologisch voordeel door hun geringe gewicht, maar zijn toch meestal niet duurzaam omdat ze nauwelijks te zijn recyclen. Vitrimeren werden pas in 2011 ontdekt als materiaalklasse maar sinds hun ontdekking wekken ze sterk de interesse op van de industrie dank zij de efficiënte en bijzondere manier waarop ze gerecycled en verwerkt kunnen worden in vergelijking met klassieke plastics.
Het onderzoek betekent een grote sprong voorwaarts in de richting van het gebruik van recyclebare kunststoffen doordat het mogelijk wordt de hergebruikeigenschappen los te koppelen van de andere materiaaleigenschappen. Zo kan nu voor elke toepassing in principe een vitrimeer ‘op maat’ gemaakt worden.
Met deze ontdekking levert het team van professoren Filip Du Prez en Johan Winne (Universiteit Gent) in samenwerking met het team van professor Ludwik Leibler (EPSCI, Parijs) een belangrijke bijdrage aan het onderzoeksdomein rond duurzame en recyclebare kunststoffen. De resultaten van dit onderzoek werden gepubliceerd in het tijdschrift Nature Communications.