31 okt. 2011
2 minuten
In een reactie op het artikel over het faillissement van het Amerikaanse Solyndra in The Economist van 15 oktober, waarbij het Britse weekblad dit failliet aangrijpt om te beweren dat subsidies geen goede zaak zijn voor de zonne-energiesector, neemt Wim Sinke het op voor onze Oosterburen, de grootste ‘boosdoeners’. Klimaatverandering door menselijk toedoen vraagt om snel handelen. De technologie met het grootste potentieel – zonne-energie – verdient daarom een duwtje in de rug.
Wim Sinke: " The Economist grijpt het geval Solyndra aan om te illustreren dat ‘subsidies’ in de brede zin van het woord de zonne-energiesector geen goed doen. Daarbij wordt meteen ook een uitstapje gemaakt naar de Europese ‘subsidies’ voor marktontwikkeling en in het bijzonder de terugleververgoedingen in een aantal landen. Die zijn weggegooid geld, daar komt het verhaal op neer."
Simplistische generalisatie
"Ik ben het zeer oneens met de naar mijn overtuiging simplistische generalisatie die de auteur maakt.
Ik ben de eerste om te erkennen dat subsidies alleen moeten worden verstrekt om marktfalen te compenseren. Ze zijn in zeker opzicht een noodzakelijk kwaad, maar daarom nog niet uit den boze. Op het gebied van energie en klimaat faalt de internationale markt op een formidabele manier. De wereld probeert uit alle macht om internationale afspraken te maken die leiden tot (onder meer) reductie van CO2-emissies. Je hoeft geen zwartkijker te zijn om te zien dat dat gewoon niet lukt en zeker niet op tijd. Wij hebben de pijngrens van klimaatverandering en andere energiegerelateerde ongemakken nog niet bereikt en daarom is de drang om te handelen nog niet sterk. Zo werkt het in het klein bij individuen en zo werkt het ook in het groot bij landen.
Heft in eigen hand
Een aantal landen, met Duitsland als bekend – en wat mij betreft lichtend – voorbeeld, heeft daarom besloten om niet te wachten op internationale afspraken en neemt het heft in eigen hand. Die landen doen dat uit de overtuiging dat het sneller moet én kan met de introductie van duurzame energie, maar ook uit een welbegrepen eigenbelang. Immers, er bestaat weinig twijfel over dat duurzame energie een van de belangrijkste economische groeisectoren van de eenentwintigste eeuw wordt."
Sinke’s complete pleidooi is te vinden in Bits & Chips. Het is een reactie op The Economist over Solarsubsidies pure verspilling.
Wim Sinke is stafmedewerker Programma & Strategie Zonne-energie bij het Energieonderzoek Centrum Nederland (ECN) en voorzitter van het European Photovoltaic Technology Platform. Hij heeft op 5 september jl. de prestigieuze ‘Becquerel Prize’ in ontvangst genomen. Hiermee eerde de Europese PV gemeenschap Wim Sinke voor zijn levenswerk op het gebied van PV.
Anderen lazen ook
